Opvoeding

Vraag van Marieke (Nederland , 15 maart 2019)
Hai Coks Onze 1-eiige tweeling-meisjes zijn inmiddels net 3 jaar. Verder hebben we nog 2 kinderen van 8 en 5 jaar. Met veel plezier lees ik, toen, en nu nog steeds in je boek: Het Grote Tweelingenboek. Hieronder een opsomming van ons probleem met de tweeling: *Ze luisteren nooit, vooral niet naar ons. Als ik ze roep voor een schone luier, ontbijt/lunch/avondeten, jas/schoenen aan doen of wat dan ook, dan komen ze niet. Ze kijken me wel aan, maar hebben er lak aan. Pas als ik mijn stem flink verhef komt met moeite de eerste naar me toe. De ander volgt dan vanzelf wel. Dit kost enorm veel energie (en tijd). *Ze zijn enorm brutaal, vooral naar mij toe. Als ik ze daarop aanspreek, geven ze altijd de ander de schuld of ontkennen het. Of gaan hard huilen. *Ze schreeuwen, huilen snel en zijn moeilijk te troosten. Als ik niet snel genoeg drinken voor 1 van de 2 pak (of voor allebei) beginnen ze te schreeuwen. Dat geldt ook voor koek, kleurpotloden of iets anders wat ze op dat moment nodig hebben. *Knuffelen willen ze nauwelijks, ze zijn ontzettend druk en onrustig. Dit heeft (denken we) te maken met het feit dat ze nummer 3 en 4 in ons gezin zijn en we in het begin te weinig met ze konden knuffelen vanwege de drukte in het gezin, werk e.d. Momenteel werk ik niet, mede als reden dat ik wat meer tijd voor ze heb. Het laatste jaar voordat ze naar school gaan. Ze komen regelmatig bij een gastouder die ook meerdere kindjes over de vloer heeft en in de weekenden zien ze ook graag andere kindjes. De omgang hiermee gaat verder prima. Verder zijn ze wel veel thuis. Mijn partner en ik hebben nu afgesproken dat we meer 1 op 1 met ze gaan doen. Ze kunnen namelijk ook prima zonder elkaar (even dan). Inmiddels zit ik er helemaal doorheen met ze, ik heb geen energie meer en vind het steeds moeilijker mijn geduld niet steeds te verliezen. Ik zie mezelf van een lieve, gezellige, zorgzame moeder afglijden naar een schreeuw-lelijk die meerdere keren per dag haar geduld wel móet verliezen om enigszins door te dringen.. Erg frustrerend. En ook zeker niet fijn voor de andere kinderen. Wat kunnen we nog meer doen om ze niet meer 1 front te laten vormen tegen mij? Want dat is duidelijk wat hier gebeurt. Graag wat adviezen. Ook zou ik wat ervaringen willen uitwisselen met andere tweeling-ouders die dit herkennen. In mijn omgeving ken ik wel wat van deze ouders maar niemand herkent dit.. Alvast heel erg bedankt! Vriendelijke groet, Marieke.

Antwoord: Hai Marieke Ik begrijp je probleem, dat trouwens voor veel ouders heel herkenbaar zal zijn. Je dochters hebben elkaar, zijn erg op elkaar gericht en voelen zich gewoon minder aangesproken als jij ze roept of iets van ze wil. Bij een tweeling moet je echt veel duidelijker en expliciet zijn dan bij eenlingen. Onderzoek wijst dat ook uit. Ik neem aan dat je alle tips uit mijn boek al opvolgt, zoals: elk kind apart aanspreken. Dus niet:' jullie', maar de naam (nog beter het koosnaampje van elk) en het liefst het kind even aankijken of aanraken. Daarnaast is één op één tijd heel belangrijk. Dat versterkt jouw band met de meisjes en dat maakt bij hen weer de behoefte sterker om 'lief' te zijn en zich in te spannen om te luisteren. Doe dit echt op wekelijkse basis. Kan bv een van de meisjes een ochtend alleen naar de gastouder en dan een andere ochtend de andere? Dan heb je mooi individuele tijd met elke dochter. Mocht dit niet haalbaar zijn, probeer dan iets met andere moeders (of Oma) te regelen zodat elk meisje apart bij een kindje gaat spelen. Uitjes met één naar de kinderbib, het park en een boodschap doen zijn ook zeer aan te bevelen. Het vergt wat organisatie, zeker vanwege je andere kinderen, maar het loont de moeite. Moeders hebben nog wel eens het gevoel dat hun eeneiige tweeling hen niet nodig heeft, omdat ze samen zo compleet en self-sufficient lijken. Maar dat is niet zo! Ook zij hebben een individuele relatie met jou nodig. Wel is het zo dat op deze leeftijd hun onderlinge relatie heel sterk is. Die komt nl na de individuatie-separatie fase helemaal tot bloei. Toch hebben jullie als ouders daar zeker wel invloed op door actief met hen individueel activiteiten te ondernemen. Het gaat er om dat je de negatieve spiraal doorbreekt waar je nu in zit. Zorg ook dat je zelf aan je trekken komt (bv één avond voor jou). Dat geeft altijd veel energie en kun je er weer beter tegen. Dat helpt je ook om je geduld te bewaren. Adem diep in op dit soort momenten, loop even weg, bijt in een handdoek of sla op een kussen en ga weer terug naar de situatie. Zo voorkom je dat je uitbarst. Bedenk dat een tweeling elkaar versterkt, het bekende Escalatie syndroom (zie artikel op deze site). Zo te zien, zijn ze allebei nog behoorlijk ongeduldig en veeleisend. Dat is een kwestie van rijping. Opeens zal dat beter worden, meestal wel in dit jaar (ze zijn net drie). Om met andere moeders te praten, raad ik je aan je noodkreet op de FaceBook pagina van de NVOM te zetten. Je zult ongetwijfeld veel reacties krijgen, met veel herkenning en tips. Mocht je nog verder met me willen praten, kunnen we ook een skype consult afspreken. Sterkte! Nog een tip: onderneem ook af en toe iets met één van de tweeling en een ouder kind. Dat versterkt de onderlinge band tussen de tweeling en de oudere broer/zus. Omdat een eeneiige tweeling zo in elkaar opgaat, is dat heel positief. Met vriendelijke groet Coks Feenstra

[ meer over Opvoeding ]

School

Vraag van Aleida ( 29 maart 2019)
Goedenavond Coks, ik heb een twee-eiige meisjes tweeling van 9 jaar. De één is qua lengte een stuk kleiner dan de ander en word dus meestal ook jonger geschat. Sociaal-emotioneel doen ze echter niet onder voor elkaar. Door school wordt nu geadviseerd om de “kleinste” te laten doubleren. Ik heb hier moeite mee omdat ze altijd al als “de kleinste” wordt gezien en zij nu ook nog eens degene is die eventueel moet doubleren. Ik ben bang dat dit niet goed zal zijn voor haar zelfvertrouwen. Zelf geeft ze ook aan dat ze absoluut niet in een andere klas wil zitten omdat ze dan haar tweelingzus enorm gaat missen. Ze zitten in de klas nooit bij elkaar, maar samen zijn in één ruimte is genoeg. “Als ik iets moeilijk vind dan kijk ik naar haar en dan voel ik me weer goed”. Wat is jouw advies?

Antwoord: Hai Aleida Uit onderzoek bij tweelingen blijkt dat het blijven zitten van één, het zelfvertrouwen van dit kind een enorme opdonder geeft. Het voelt zich dan heel vaak de 'mindere' van de twee en kan daar jaren over doen om het kwijt te raken. Daarom wordt altijd aangeraden om het wat zwakkere kind te ondersteunen met extra hulp vanuit school en thuis. Tweelingdeskundigen zoals Segal en Friedman gaan zelfs zo ver dat ze ouders aan raden om voor aparte scholen te kiezen als het zittten blijven echt de enige optie is. Daarbij denk ik ook nog eens aan het onderzoek dat beschreven staat in een artikel in het blad Beter Begeleiden, maart 2017, dat aangeeft dat zittenblijven vaak negatieve gevolgen heeft voor eenlingen (bij tweelingen dus dubbel) en bovendien vaak zinloos is. Dus ja; ik ben er niet voor. Ik zou haar echt extra ondersteunen. Als ze naar de middelbare school gaan, gaan ze waarschijnlijk wel naar een andere school, maar dan is het geen issue meer. Dan beginnen ze als eenlingen, ieder op een eigen school dat overeenkomt met hun capaciteiten. Sterkte!! Ik hoop dat school je argumenten meeneemt in hun beslissing. vr gr Coks Feenstra

[ meer over School ]