Opvoeding

Vraag van Dimphie (Nederland, 9 oktober 2018)
James en Sarah zijn 4,5 jaar. Sarah wilde al bij het wennen op school een vriendinnetje mee naar huis nemen. Ze speelt het liefst elke dag na school nog met vriendjes. James is wat rustiger begonnen. Hij vindt het fantastisch als er iemand bij ons komt spelen. Maar nodigt nog niemand uit en slaat uitnodigingen (nog)bewust af. Prima natuurlijk. Nu ontstaat er thuis een wedstrijd met het vriendje dat bij Sarah komt spelen. Ze proberen het allebei te veroveren met hun mooiste speelgoed. Het vriendje heeft het doorgaans heel leuk, voelt zich lekker populair. Maar ik moet mijn meestal zo heerlijk spelende tweeling constant uit elkaar halen. Ik heb James van de week duidelijk gemaakt dat als hij met een vriendje wil spelen dat hij dan zelf een afspraak moet gaan maken en niet met Sarahs vriendjes mag spelen. (Behalve als ze het alledrie goed vinden natuurlijk) Gisteren had hij dan eindelijk een vriendje mee naar huis. Maar deze keer had Sarah geen vriendje. En het getouwtrek was was erger dan ooit. Sarah is zo lekker sociaal dat ze het vriendje gelijk voor zich wint. James was heel verdrietig; had hij eindelijk een vriendje en speelde het nog met Sarah. Ze zitten samen in de klas, ze hebben een hele sterke tweelingband. Het grappige is dat Sarah (meisjesmeisje) vaak voor een vriendinnetje kiest dat van auto's houdt, zo'n meisje vindt James zn speelgoed helemaal fantastisch. James koos een jongetje dat de hele middag met Sarahs poppen heeft gezeuld. Ze kiezen dus echt hun tegenpool, elkaars type. Dit maakt de speelafspraken echt zo vermoeiend. Voor henzelf, maar ook voor mij als moeder! Ik ben een politieagent. Het liefst heb ik dat ze allebei op dezelfde dag een speelafspraak hebben. Maar door werkende ouders en zwemlessen lukt het bijna nooit. Is dit herkenbaar? Wordt het nog beter? Ik ben me nu alweer aan het voorbereiden op een intensieve speelmiddag. Heb je tips? Dank je wel!

Antwoord: Hai Dimphie Heel herkenbaar. Ik weet van een drielingmoeder (eeneiige jongensdrieling) die precies hetzelfde probleem had toen haar jongens af en toe een vriendje mee namen. Dan wilden ze alle drie met dat kindje spelen en die werd helemaal tureluur van al het getrek. Deze moeder sprak toen duidelijk af met wie het vriendje dan kwam spelen en daar moesten de broers zich aan houden. Maar ja, in haar geval bleven er 2 over die dan samenspeelden. Bij jou ligt dit moeilijker. Een aantal tips: . Jij kunt iets met het kind doen dat buiten boord valt. Misschien is er wel iets dat je altijd al graag wilde doen met één, maar nooit tijd voor had. Ik denk aan iets simpels als een puzzel maken, beslag voor pannekoeken of een taart of wat knutselen. . Misschien kun je je tweeling op een clubje doen, ieder zijn/haar eigen ding, liefst op verschillende middagen. Op die manier is er altijd een middag dat eentje een vriendje van school mee kan nemen. Dit vergt wel wat logistiek georganiseer en misschien moet je de andere ouders vragen of ze je helpen met brengen en halen. En bedenk dit, dat helpt vast: jongen/meisjetweelingen zijn in de puberteit heel erg geliefd, populair en vaak leiders. Hoe komt dit? Ze zijn van jongsafaan gewend om met het andere geslacht om te gaan. Dit geeft ze een voorsprong en maakt ook dat ze zich op hun gemak voelen bij het andere geslacht. Dus: op den duur zul je hier plezier van hebben en zij ook. En verder is het een kwestie van geduld en afwachten. Het zal ttz beter gaan. Ze zijn nu nog aan het oefenen. Nog iets over het laatste aspect: Bij jongen/meisjetweeling is het interessant om te weten dat ze in de prenatale fase blootstaan aan elkaars geslachtshormonen: het jongetje krijgt oestrogeen mee van zijn zusje en zij testosteron van hem; respectievelijk het vrouwelijke en mannelijke geslachtshormoon. Dit kan hun gedrag beïnvloeden: meisjes zijn vaak dominant en hebben interesses voor jongensachtige spelletjes (klimmen, klauteren) en later voor de B-vakken. De jongens zijn daarentegen vaak minder fel en laten zich graag ‘bemoederen’. Dus hun wederzijdse voorkeur is heel logisch!! Grappig hé? Het gaat niet voor alle jongen/meisjestweelingen op, maar duidelijk wel voor de jouwe. En ik ken veel meer gevallen zoals wat jij beschrijft. Hartelijke groet Coks Feenstra

[ meer over Opvoeding ]

School

Vraag van Sandra (Den Haag, Nederland, 29 januari 2019)
Ik ben moeder van een 2-eiige tweeling van 12 die beiden op het punt staan een middelbare school te kiezen. De ene met havo-advies de ander met havo-vwo-advies. Hierdoor kunnen ze elke hun eigen school kiezen. Echter door hun basisschool zijn in aparte klassen gezet vanaf groep 1, geheel tegen onze wensen in maar we hadden geen keus. Achteraf hadden we voor een andere school moeten kiezen maar dat is voortschrijdend inzicht. Nu ze de kans hebben samen in een klas terecht te komen willen ze het liefst ieder naar ene aparte school. Wat is wijsheid? Ze zijn echt verknocht aan elkaar, ze slapen zelfs nog samen in hetzelfde bed en delen hun slaapkamer? Liefste zien wij ze samen naar dezelfde school gaan, ook omdat hun oudere zus van 13 hier al op school zit.

Antwoord: Hai Sandra Het lijkt me belangrijk om hun wens tegemoet te komen. Ze willen dit echt zelf. Juist in de puberteit maken tweelingen dit soort keuzes, zoals een aparte school, een ander uiterlijk, een eigen kamer, etc. Bovendien zitten ze op verschillende nivo's. Dat betekent dat als ze op dezelfde school zouden zitten, eentje 'minder goed' presteert, want die zit op de havo afdeling. Onderzoek wijst uit dat dat een enorme impact kan hebben op het zelfvertrouwen van het kind. Op een andere school zal niemand haar als een van de tweeling zien en zal ze dus niet het zusje zijn van de andere die op het vwo zit. Het betekent meer werk en gedoe voor jullie, maar voor de ontwikkeling en het welzijn van de meisjes, zie ik eigenlijk alleen maar voordelen van de keuze die zij zelf willen maken. Heb je enige spijt van het feit dat ze altijd in aparte klassen hebben gezeten? Dat meen ik een beetje te lezen in je woorden. Probeer dat los te laten. Het is nu eenmaal zo gegaan en hun situatie is nu anders, want ze beginnen nu een fase waarin het loskomen van elkaar en van de ouders een feit is. Bovendien heeft het hun relatie, zo te zien, niet geschaad. Het bij elkaar slapen lijkt me prima. Dat is een mooie tegenhanger voor al die spannende momenten die ze nu ongetwijfeld gaan beleven. Ze kunnen samen een en ander verwerken en bespreken. Heerlijk voor ze. Dat is weer een voordeel van het tweelingzijn. Met vr gr Coks Feenstra

[ meer over School ]